dinsdag 27 september 2016

'Het voelde alsof ik in een levende nachtmerrie was beland'

De nabestaanden van Kees Houtman, zijn vrouw Maria, zoon Joey en dochter Gillian hebben maandag in het Passage-proces gebruik gemaakt van hun spreekrecht bij monde van hun advocaat. Zij waren dus niet zelf naar het JCS gekomen, maar lieten de vrouwelijke advocaat Mr. E. Hulst en ene Menno van Slachtofferhulp hun verklaringen voorlezen voor het Hof. De afgelopen elf jaar na de moord op hun man en vader is een zeer moeilijke periode geweest, dat bleek wel uit de verklaringen die voor ieder van de gezinsleden afzonderlijk werd voorgedragen. Hun leven is dusdanig op de kop gezet, dat ze buiten het zware en emotionele verlies van hun naaste en geliefde ook financieel een flinke klap te verduren hebben gekregen. In totaal eisen zij 455.000 euro schadevergoeding. Aanwezig van de verdachten waren alleen Dino Soerel en Jessy Remmers.

Kees Houtman 20 dec. 1959 - 2 nov. 2005 (RIP)

Deze Menno was pas na zoveel jaar ingezet om de familie Houtman enigzins steun te geven. Dat deed hij met verve, want op een gegeven moment kon je de betrokkenheid bij dit dossier Houtman bijna aan de emotie in zijn stem horen. Ik begreep uit de woorden van de familie Houtman dat de hulp de eerste jaren ver te zoeken was en pas veel later op gang gekomen is. Ik zal de verklaring van zoon Joey eruit pikken, omdat hij erg goed onder woorden heeft gebracht wat de moord op zijn vader met hem en de andere gezinsleden heeft gedaan.

Als eerste las advocate Mr. E. Hulst ook deze door Joey Houtman zelf-geschreven tekst voor. Uit de verklaring van Joey blijkt zonneklaar dat zijn leven als het ware is gestopt op die 2e november in 2005. Hij zat in een restaurant en werd gebeld door zijn zusje Gillian dat hun vader was neergeschoten. Joey voelde kippenvel over zijn hele lichaam en kreeg de nare smaak van bloed in zijn mond. Hij snelde zich naar huis. Wat er daarna gebeurde, is met geen pen te beschrijven. Het begon al op straat in de wijk waar hem bruut en gevoelloos werd medegedeeld: "Nee, hij is dood" door een politieagent op straat. Zijn wereld stortte op dat moment in. Anderhalf uur heeft hij nog in de kou en de regen moeten staan wachten voor hij hun huis aan de Johan Braakensiekhof eindelijk binnen mocht. Wat hij binnen aangekomen allemaal aantrof, was onbeschrijfelijk. Overal lag bloed. Hij was doodsbang en geloofde niet wat er gebeurd was. Vijf dagen later op 10 november werd zijn vader begraven en een dag later was Joey jarig. Toen besefte hij dat hij zijn vader nooit meer zou zien met z'n verjaardag. Dat was altijd een leuke dag, maar er zal voortaan altijd een schaduw over die dag zijn geworpen. Net als met alle andere leuke dagen, Sinterklaas, daarna zijn vaders verjaardag op 20 december*, Kerst, Nieuwjaar, al deze dagen zijn verpest wat er toen in die periode is gebeurd. Ze deden altijd leuke dingen samen, maar in plaats van zich vrolijk te voelen, wordt hij nu niet goed...

*(Op de wikipedia over Kees Houtman staat overigens zijn geboortedatum verkeerd aangegeven, nl. 2 november 1959. Beide kinderen van Houtman hadden het echter over 20 december. - red.)

De ellende die Joey daarna beschrijft is ongelooflijk (maar ongetwijfeld waar). Het begon bij de banken die ineens niets meer met het gezin te maken wilden hebben en hun geld vrijwel meteen kwamen opeisen.
(Zou graag eens willen weten welke gutmenschen van welke hypocriete roof- en plunderbank(en) daar nu weer achter zitten die ongetwijfeld zelf alleen bestaansrecht hebben omdat ze met miljarden Staatssteun overeind zijn gebleven nadat ze een kredietcrisis van jewelste hadden veroorzaakt met hun graaicultuur...- red.)

Joey: "Er werd gezegd dat ze al hun geld terug wilden hebben omdat wij verwikkeld waren in een criminele zaak en ze wilden geen zaken doen met criminelen. Alles moest direct geregeld worden. Toen  mijn vader wegviel, viel daarmee ook de grootverdiener weg. We zagen ons inkomen slinken naar 15%. Panden en andere bezittingen moesten verkocht worden zodat we schulden konden betalen. Natuurlijk bracht dit een enorme stress met zich mee. Buiten het feit dat we kapot van verdriet waren, plus het proces dat zwaar op ons drukte, kwam de stress om het geld er bovenop. Het voelde alsof ik in een levende nachtmerrie was beland".

Ook zijn sociale leven had er zwaar onder te lijden beschrijft Joey. Vriendjes had hij niet meer, want de jongens waar hij mee omging, waren zoontjes van mensen die de meest verscrikkelijke dingen met zijn vader hadden uitgehaald. Hij vond het heel erg dat hij niet meer wist hoe hij met ze om moest gaan. Verder bleven mensen die dagelijks langskwamen weg, die zagen ze niet meer. Ze waren bang.

Ook Joey was bang. Hij had geen vader meer, geen vrienden meer en daarvoor in de plaats kregen ze alleen maar problemen en schulden. Hij voelde zich heel erg alleen en in de steek gelaten. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Vanaf dat moment stopte zijn leven. Alles ging op de automatische piloot.

Zijn moeder Maria Houtman heeft Justitie zoveel mogelijk proberen te helpen, wat enorm zijn tol heeft geëist. Elke keer kwamen er politiemensen om haar te begeleiden naar de rechtbank en elke keer moest hij maar hopen dat ze terugkwam. Als ze dan terugkwam, was zijn moeder 4 a 5 dagen ziek van alle spanning.
Joey Houtman: "Als je moeder, iemand waar je veel om geeft, die samen met je zusje nog de enige is die je hebt kwa gezin, als je haar in foetushouding naast de wc ziet liggen, ziek van de spanning en misselijkheid, dan ga je kapot van binnen, dood van binnen, dan kun je niet begrijpen waar je in bent beland, dat dit kan gebeuren... Het enige wat ik kon, was mijn moeder weer opvegen samen met mijn toen 14-jarige zusje. Dit was zo'n zware taak voor kinderen wiens vader op de meest verschrikkelijke manier is weggehaald. Het was ontzettend zwaar voor ons om te voelen wat dat doet en heeft gedaan met ons. Daarbij speelde angst ook een hele grote rol in ons leven. Mijn moeder heeft vertrouwelijke documenten overlegd aan Justitie en deze documentatie is gelekt en daarna gewoon gepubliceerd. Kunt u zich voorstellen hoe bang je dan bent? Wat mensen niet beseffen is dat iedereen die er iets mee te maken had nog vrij rondliepen. Als zij kwaad hadden gewild, dan zou dit ook gebeuren. En het gebeurde ook. Maanden later met een goede vriend van de familie, ome Thomas. (van der Bijl - red.) Ook hij is weggemaaid van familie en vrienden en iedereen die hem dierbaar was. Hierdoor werd mijn angst werkelijkheid en durfde ik al helemaal niet meer te praten. De eerste periode kreeg het proces veel aandacht en stond mijn vader veelvuldig in de tabloids. Ik weet dat hier niets aan te doen is, maar het doet ontzettend veel pijn. Mensen die kranten lezen, hebben al direct een verkeerde mening over je. Ik ben al bij voorbaat veroordeeld door de maatschappij, terwijl wij aan het eind van de dag ook maar gewoon mensen zijn. Mensen van wie hun vader en man is weggenomen. Telkens wordt de wond weer open gerijd en lukt het niet om zoiets te verwerken".

Wat je wel vaker hoort, is dat hulp aan slachtoffers te wensen over laat. Zeker voor slachtoffers die als familielid van een vermeende crimineel worden gezien.

Joey Houtman: "Vanaf het begin hebben wij geprobeerd om hulp te krijgen, maar hier werd niets mee gedaan. Geen enkele overheids-instantie wist waar wij hoorden of wie daar verantwoordelijk voor was. Niemand heeft zich bekommerd om ons of wegwijs gemaakt waar we terecht konden. We werden elke keer van het kastje naar de muur gestuurd, om uiteindelijk als antwoord te krijgen dat ze niets voor ons konden doen. Omdat wij crimineel waren? We hadden alle problemen, maar we hadden recht op niets. Al die jaren werd er geen gehoor gegeven aan de hulp die wij vroegen. Uiteindelijk probeerden we ons leven een beetje op te pakken, zo goed en zo kwaad als dat ging".

Zijn zusje deed haar best en ging weer naar school. Ze ging door, maar Joey lukte dat niet. Hij was de weg kwijt en wist niet wat hij wilde, wat hij wilde worden en of dat überhaupt nog nut had. Hij wist het helemaal niet meer en had nergens zin in.

Joey: "Er gebeurt iets in je leven en je hebt gewoonweg geen idee waar je het zoeken moet. Ik kon steeds minder. Op den duur zijn de stress en de spanningen mij teveel gewordsen. Zelfs zo erg dat ik angstaanvallen heb gekregen waar ik nog steeds mee kamp. Dit komt vooral omdat ik nooit de kans heb gehad om het te verwerken of om er iemand over te praten, want dit is mij nooit aangeboden. Na 10 jaar hebben we uiteindelijk gehoord dat we wél recht hebben op hulp. We hebben nu een case-manager, Menno. Hij vertelt ons wat wij eigenlijk al 10 jaar geleden hadden moeten doen. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat Menno ons nu helpt. Gesprekken met hem laten heel veel opgekropte gevoelens naar boven komen. Toch ben ik nu blij dat ik nu eindelijk kan beginnen met verwerken. Ik vecht nog dagelijks tegen angst en stress. Er zijn door elke instantie zoveel fouten gemaakt, dat alles heeft bemoeilijkt. Dit mag nooit meer gebeuren. Bij niemand. Wat ik heb meegemaakt, wat ik heb zien gebeuren, wat dat met mij heeft gedaan als persoon en hoe het mijn omgeving heeft veranderd, wat ik kwijt ben en de gevolgen daarvan, door deze dingen ben ik een wrak geworden. Ik heb dit opgeschreven omdat dit een deel is van mijn genezingsproces. Ik wil niet de rest van mijn leven opgesloten zitten. Ik ben 10 jaar van mijn leven kwijtgeraakt aan niets en ik wil dat dat nu stopt. Ik wil de medewerking van alle partijen en de hulp krijgen die wij verdienen".

Vervolgens las case-manager Menno de eveneens zelfgeschreven tekst van Gillian Houtman voor en tot slot droeg Mr. Hulst de slachtofferverklaring van Maria Houtman voor. Merouw Houtman maakt meteen duidelijk dat het haar verschrikkelijk veel moeite kost om haar verhaal voor de zoveelste keer te doen. Haar gezin heeft enorm veel door moeten maken. Ze heeft haar nek uitgestoken om iedereen te helpen. Ze doelde daarbij ook op de politie en justitie. "Maar wie helpt ons?", verzucht ze.

Het proces is ontzettend zwaar voor het gezin, zegt Maria Houtman. Tegelijkertijd krijgt de media een soort van sneer van Maria Houtman dat volgens haar alles maar klakkeloos wordt overgenomen, zonder daarbij aan de nabestaanden te denken. Ik vroeg mezelf wel even af, want ze moemde daarbij geen specifieke namen, of ik mezelf aangesproken zou moeten voelen. Bedoelt ze de uitgebreide verslaggeving op (onder meer) mijn blog, of in het algemeen alle artikelen die de eerste jaren tot aan de uitspraak in eerste aanleg verschenen in diverse media? Of had ze het vooral over de periode in Hoger beroep van het liquidatieproces Passage? Of de hele periode van 10 jaar? Dat werd mij uit haar tekst niet helemaal duidelijk. Als ze wel doelde op de (soms letterlijke) verslaggeving op dit weblog van vooral de laatste jaren en dat liever niet had gezien, kan ik alleen (gemeend) zeggen dat het me dan spijt voor haar en haar kinderen.

Maar toch ook wel dat berichtgeving rondom een enorm belangrijk proces als dit eveneens bedoeld is om de omgeving van zowel slachtoffers en betrokkenen als verdachten en betrokkenen te informeren. En dat je alleen kunt hopen dat de ware daders opgespoord zijn en op een eerlijke wijze veroordeeld worden. Als het allemaal zo duidelijk was, had het Passage-proces natuurlijk geen tien jaar hoeven duren. Dat had men na een jaartje, hooguit twee, kunnen afhameren als er volop technisch bewijs zou zijn geweest en niet gerede twijfel blijven houden die er nu (eigenlijk nog steeds) heerst bij heel veel mensen. Eenzijdige berichtgeving zitten we tenslotte ook niet op te wachten. Een proces is een strijd tussen twee procespartijen met tegenstrijdige belangen en die zijn enorm. Wij Nederlanders hebben het recht om te volgen wat er gebeurt tijdens zo'n groot proces en wat er naar voren wordt gebracht door zowel verdediging als OM, niet alleen het OM. Ik neem dan maar aan dat geen mens zou willen dat verdachten mogelijk ten onrechte tot levenslange straffen worden veroordeeld. (Ik kom daar nog uitgebreid op terug...)

-Wil bij deze wel mijn medeleven betuigen met het gezin Houtman en alle sterkte toewensen die zij nog zo hard nodig zullen hebben, nu en in de toekomst. Het is goed dat zij uiteindelijk nu wel goede hulp krijgen.-

De vordering die er al lag uit eerste aanleg blijft gehandhaafd. Ik zal niet in details treden, die werden ook niet allemaal opgelezen trouwens, maar de vordering is opgebouwd uit 3 componenten: materiële schade, immateriële schade en shockschade. Advocate Mr. Hulst overhandigde een gespecificeerde vordering. Ik weet niet of deze nog is aangepast sinds de vordering werd ingediend in eerste aanleg, maar zoals gezegd omvat het totaalbedrag van de vordering nu 455.000 euro. Voornamelijk gebaseerd op inkomen dat het gezin heeft misgelopen door de moord op hun vader, man en kostwinner. Hun inkomen was nl. grotendeels afkomstig van verhuur van panden die vrijwel meteen verkocht dienden te worden, dus dat inkomen viel weg.

***

George van Dijk was dit keer wel op komen dagen en had plaats genomen op de publieke tribune tot hij de rechtszaal binnen mocht komen. Ook de vader van Jessy Remmers, Greg Remmers, was reeds voor Van Dijk aan de beurt was aanwezig op de tribune. Zo melde AG. Mr. Posthumus in de zaal, die wilde dat dit opgetekend werd in het zittingsverslag door de griffiers. Van Dijk vroeg later nog naar de reden daarvan omdat het volgens hem geen geheim is dat de band, die Ros voor hem verpest had, met Greg Remmers hersteld is en dat hij Greg Remmers meer als zijn vader beschouwd als zijn eigen vader ooit voor hem geweest is. De AG antwoordde dat de band tussen de familie Remmers en George van Dijk ook onderwerp is van onderzoek.

De reden dat George van Dijk vorige week niet kon komen, was nogal schokkend. Het bleek dat zijn dochter een zelfmoordpoging had ondernomen en hij met het treinkaartje reeds op zak meteen is teruggegaan toen hij dat hoorde. George heeft drie kinderen, van 20, 17 en 14, waarvan de middelste die dochter is.

George vertelde dat hij hier ook alleen aanwezig was voor zijn kinderen, niet zozeer voor hemzelf. Hij kan zijn eigen boontjes wel doppen, zei hij, maar vind wel dat zijn kinderen recht hebben op schadevergoeding van Fred Ros en Peter la Serpe, omdat hun leven ook erg op de kop is gezet door de pogingen om George om het leven te brengen nadat bleek dat hij op een dodenlijst was gezet door Fred Ros. Zijn dochter neemt hem volgens Van Dijk bepaalde dingen kwalijk. Zij zit zwaar getraumatiseerd in een inrichting in Almere momenteel. Daarom vindt George dat zijn kinderen op z'n minst een flinke schadevergoeding toekomt. De schade die zijn kinderen is aangedaan, is met geen pen te beschrijven, aldus George. Hij begrijpt niet dat meneer Fred Ros 15 jaar heeft gekregen en kennelijk "op zijn zaak" strafvermindering zou hebben gekregen, nu met 1,4 miljoen wegloopt en ergens mooi weer gaat lopen spelen, terwijl hij en vooral zijn kinderen er daarentegen zwaar onder te lijden hebben gehad en nog hebben, want ze hebben allen last van PTSS, zijn dochter van 20 heeft afstand van hem genomen en de andere die nu een zelfmoorpoging gedaan heeft zei: "Pap, als ik dan toch dood moet, doe ik het liever zelf, want ik laat het lot niet in handen leggen van anderen" ... "Zeker niet in die van meneer Ros!", vulde Van Dijk de woorden van zijn dochter aan. Aan het einde liet Van Dijk zijn ongenoegen nog blijken, omdat hij geen antwoord kreeg op bepaalde vragen, door op zijn weg naar buiten te roepen: "Wat een poppenkast!" Hij verliet daarop het gebouw.

Hiermee was de zitting ten einde gekomen. Op 1 november is er in de zaak van La Serpe een 3D-presentatie in de extra-beveiligde rechtszaal van het JCS op Schiphol en op 7 September beginnen op diezelfde plek de requisitoirs van het Openbaar Ministerie in alle strafzaken van Passage.

Bondtehond

woensdag 21 september 2016

'Je kunt gewoon kapot zijn van verdriet'

Het onderzoek ter zitting in het Passage-proces gaat nu echt richting de afronding. Dinsdag stond in het teken van persoonlijke omstandig-heden van de verdachten en slachtofferverklaringen van nabestaanden van slachtoffers. Als eerste was Pinny Song aan de beurt, maar zij had ervoor gekozen niet aanwezig te zijn. Namens haar was wel haar advocaat Mr. Stijn Franken naar het JCS gekomen. Het Hof vond het echter niet nodig dat het schriftelijke stuk voorgedragen werd. Nan Paul de B. was daarna aan de beurt, vervolgens Jessy Remmers en tot slot Moppie Rasnabe. Sjaak Burger was niet aanwezig, maar ook de raadsman van Burger was niet aanwezig. Mr. Meijering, die 's middags aanwezig was met Dino Soerel, kreeg geen gelegenheid van het hof om in te vallen voor Mr. Marnix van der Werf om alsnog iets te zeggen namens Burger. Dit omdat het voor de ochtend stond gepland.


Het eerste slachtoffer, George van Dijk, was wegens omstandigheden met zijn kinderen verhinderd om vandaag naar het JCS op Schiphol te komen. Het OM had zijn advocaat weten te bereiken, die dat vertelde. Van Dijk mag nu van het Hof op maandag 26 september komen om zijn slachtofferverklaring voor te dragen. 's Middags waren de nabestaan-den van Thomas van der Bijl, waaronder zijn dochter April van der Bijl en zus Caroline van der Bijl, aanwezig in de rechtszaal. Zij namen voor in de rechtszaal plaats voor het Hof en eigenlijk barste de dochter van Thomas van der Bijl meteen in tranen uit. Zij las haar slachtoffer-verklaring voor van papier, maar moest een paar keer even stoppen met voorlezen omdat ze op momenten nauwelijks uit haar woorden kon komen, overmand door verdriet. April is een aardige meid die ik even sprak tijdens de zitting van 25 maart jl., echter de zitting ging toen achter gesloten deuren verder.

Priscilla van der Bijl wilde niet aanwezig zijn. En Caroline Rijke, de weduwe van Thomas van der Bijl, wilde ook niet aanwezig zijn. De broer van Tonny van Maurik, Peter van Maurik, wilde niet aanwezig zijn. In de zaak Cobra las officier van justitie een slachtofferverklaring voor van de zus van Anne de Witte. De familie van Henie Shamel waren ook niet aanwezig en wilden geen informatie verstrekken aan het OM. De nabestaanden van Cees Houtman, Maria Houtman en haar twee kinderen, konden vandaag niet aanwezig zijn, maar komen mogelijk maandag de 26e om het woord te voeren, dan wel hun vorderingen toe te lichten. De nabestaanden van Djordje Ilic hadden niets laten weten en die van Salim Hadziselimovic hebben een schriftelijk slachtoffer-verklaring naar het OM gestuurd waarvan ze willen dat die wordt voorgedragen door het OM, maar dat gebeurt pas bij het requisitoir. Dan zullen zij wél aanwezig zijn. In de zaken van Leen Bosnie, August Adjoeba en Atilla Önder is er geen informatie meer gestuurd vanwege informatie afkomstig uit het proces in eerste aanleg, wat dat ook betekenen mag...?

Helaas gaat het opschrijven van zo'n voorgelezen slachtofferverklaring te snel om volledig te kunnen weergeven, maar als ik uit geheugen put, bleef me het meeste bij dat de emotionele April van der Bijl een mooi stuk tekst had opgesteld ter nagedachtenis aan haar vader. Het gemis is tien jaar na de dood van haar vader nog altijd zeer groot. Maar ze was ook boos.

Ze vertelde dat ze in 2006 na de dood van Kees Houtman in café De Hallen aan haar vader vroeg hoe het met hem was. Haar vader zei: "Eep, ik ben moe" en gebruikte ook het woord 'levensmoe'. Ze vond dat een gek klinkend woord, maar op die manier kon haar vader zijn gevoel omchrijven. April schrok ervan, maar kon niets doen en luisterde naar hem. Hij vertelde dat hij Kees zo miste en zo verdrietig was. "Kees was me vriend", zei hij. April vond het erg om hem zo te zien en begreep meteen wat voor gevoel hij bedoelde. Haar vader deelde niet vaak zijn gevoel op deze manier en dat gevoel wat hij toen had, heeft zij nu ook. "Mijn vader was mijn vriend en die moet ik nu missen", zei ze. Dat gevoel vreet je van binnen op en wil ze niet. Ze snapt waarom haar vader ging praten, hij wilde het afpersen en moorden stoppen.

April van der Bijl: "Zo ga je niet met mensen om, dan ga je te ver. En dat heeft hij ook gezegd. Wat we even niet mogen vergeten, is dat mijn vader zijn nek heeft uitgestoken om andere mensen te beschermen, te waarschuwen en te vertellen hoe het echt zit. Wat de onderzoekers allemaal hebben bereikt, is allemaal in werking gesteld na mijn vader's dood. Het is vervelend om te zeggen. Maar als iedereen nu eens zou zeggen hoe het echt zit, daar hebben wij toch recht op?"
"Ik heb vaak voorbij horen komen de afgelopen jaren dat hij een lieve man was en dat je hem kon vertrouwen. Hij had gewoon zijn grenzen. Mijn vader heeft het niet verdiend om zo te sterven. Hij is ten onrechte vermoord"

Hierna ging April van der Bijl in op de foto's die verschenen op de site van Martin Kok.
April: "Laatst nog doken er foto's op die zijn gemaakt door het onderzoeksteam, vlak nadat hij doodgeschoten is. Hij ligt in De Hallen, zijn gezicht onder het bloed, de kogelgaten goed zichtbaar. Ik heb de foto's gelukkig niet gezien, maar mijn vriend heeft ze wel beschreven. (huilt hard) Ik snap gewoon niet hoe die foto's op straat komen. Maar dit soort dingen, ik weet gewoon niet hoe ik hier mee om moet gaan. En ik ben iedere dag bang dat ik dit soort nare dingen van hem hoor of zie, waar ik niet op voorbereid ben. Ik wil hem toch op z'n minst ook nog leuk herinneren! Dit is toch geen normaal leven voor mij? Ik word steeds naar het verleden getrokken en dan moet opnieuw afscheid van hem nemen. Dat is keihard, al 10 jaar lang! Ik maak me druk om alles en ben veel te snel gestresst, maar ik moet er wel iedere dag zijn voor mijn gezin. En dat vechten tegen mijn verdriet maakt me heel moe. Ik mis mijn vader heel erg. Ik ben heel boos, kwaad en verdrietig en dat wil ik niet. Ik vind het zo jammer. Ik ben zo ontzettend trots op mijn vader en nog trotser omdat ik zijn dochter mag zijn.... Ik beëindig mijn toespraak. Dat was het. Bedankt voor uw tijd."
Tot slot zei ze: "Ik heb het gedaan. Ik ben zo blij". (huilt hard)
Voorzitter: Neemt u maar een slok water.
April: "Ik had mezelf voorgenomen dat ik niet zou gaan huilen".
Voorzitter: "Zo werkt dat niet".
April: "Dat trek ik toch niet, nee...".
Voorzitter: "Vind u het prettig als we even onderbreken, of zegt u: we kunnen wel verder gaan?"
April: "Nee, gaat u maar verder".

Hierna kon Carolien, de zus van Thomas van der Bijl, ook wat voorlezen. Maar de voorzitter ging eerst nog even in gesprek met April. April vertelde dat ze nu ze bijna dertig is merkt dat ze anders is dan mensen van haar leeftijd. Dat vind ze erg jammer. Ze vecht nog vaak tegen haar emoties en is soms weer een tijd van slag. Dan moet ze echt vechten om weer een beetje normaal te voelen. Ze heeft wel een tijdje psychologische hulp gehad, maar dat hielp niet zo goed bij haar, dus daar is ze mee gestopt. Het was ook moeilijk te combineren met de opvoeding van haar drie kinderen. Ook slikte ze medicijnen, anti-depressiva. Ze had nl. ook periodes dat ze zo depressief is en daarom zichzelf bijna wat aan zou willen doen: "Je kunt gewoon kapot zijn van verdriet"... Daar is ze uiteindelijk wel mee gestopt en heeft pillen langzamerhand afgebouwd. Ze zei op een gegeven moment: "Ik wil dit niet meer, ik wil het gewoon zelf kunnen verwerken"...

Het kwam er wel op neer dat deze knappe jonge vrouw, moeder van drie kinderen met haar vriend, haar intense verdriet nog niet te boven is, wat natuurlijk ook zeer logisch is. Maar in het toespraakje van Carolien, dat ze namens alle broers en zussen Van Thomas voordroeg, bleek goed dat ze het boek nog niet kunnen sluiten vanwege nieuws, processen, foto's, brieven en gebeurtenissen zoals laatst, toen Martin Kok foto's op zijn site zette van Thomas, kort na Thomas z'n dood in Café De Hallen.

Carolien: "Martin Kok noemt zich een vriend van Thomas, maar hij plaatst foto's uit een politiedossier die wij nooit hadden mogen zien....  En ze waren erg. En dat doet veel verdriet om deze foto's te zien. Joop denkt dat de foto's van Martin Kok van de advocaten afkomstig zijn. Wij zijn er niet blij mee met dat Fred Ros vrijkomt als kroongetuige, maar we denken wel dat hij de waarheid spreekt. Martin Kok vertelt nooit wat over Dino Soerel, waarom niet? Maar wel over de Neus en Ros... Maar Soerel wordt wel genoemd als opdrachtgever van Thomas, maar daar wordt nooit over gesproken....

Tot zover. Een hoop positieve dingen over haar broer in elk geval en over wonden dus die nog niet geheeld zijn, of ze worden weer open gereten door het verschijnen van foto's op internet. De suggestie dat advocaten daarachter zouden zitten, wil ik wel wat over opmerken. Daar geloof ik niet zo in. Integendeel juist, omdat ik een keer op mijn vingers getikt werd door Mr. Nico Meijering die mij kort na publicatie van een foto belde. Het was er één van Kees Houtman onder een laken in de hal van zijn woning. Ik had die (beetje onnadenkend achteraf) verwerkt in een collage bij een artikel. Meijering vroeg me of ik dat wel verstandig vond, met oog op het verdriet van nabestaanden als die daarmee zouden worden geconfronteerd. Rekening houdende met het idee dat deze het Passage-proces mogelijk ook wel zouden volgen via deze site. Toen heb ik die er maar meteen vanaf gehaald. Dus om nu te verwachten dat advocaten dit gelekt zouden hebben, lijkt mij tamelijk vergezocht. Welk belang zouden zij ermee dienen? Dat zie ik niet, eerlijk gezegd.

In ieder geval gaat het proces aanstaande maandag verder. Dan komt als het goed is Maria Houtman. Zij en haar kinderen zijn uitgenodigd. En George van Dijk is ook nog welkom op die dag. Het Hof vond het woord van George van Dijk in elk geval belangrijk genoeg dat het verzuim om vandaag aanwezig te zijn hem werd vergeven.

Bondtehond  

dinsdag 6 september 2016

'Daar zitten we dan, meneer Holleeder'

Dinsdag werd Willem Holleeder weer gehoord in het Passage-proces. Dit was de tweede keer dat 'de Neus' acte de présence gaf in het grote liquidatieproces. Liever gezegd: dat men hem voor het hekje sleepte, want erg meewerkend was Holleeder niet. Eigenlijk ben ik daarom heel snel klaar, want op alle vragen antwoordde Holleeder: 'Ik beroep me op mijn verschoningsrecht'. Het OM mocht als eerste procespartij vragen afvuren op Holleeder, echter dat leidde tot niets. Vandaar dat verder geen enkele advocaat een poging deed eventueel ook wat vragen te stellen. De advocaat van Dino Soerel, Mr. Nico Meijering, ook niet. Hij zei: 'Dat lijkt me zinloos'...


De vragen van het OM waren voor de regelmatige bezoekers vooral herkenbaar uit getuigenverhoren die eerder hebben plaatsgevonden in Passage. Of er contact was tussen Holleeder en bepaalde personen. Of er contact was tussen Dino Soerel of Jessy Remmers en bepaalde personen. Bijvoorbeeld met: Dick Vrij, Danny Kuiters, Stanley Hillis, Koos Reuvers, etc. Het was tevergeefs. Holleeder bleef steeds maar één antwoord herhalen: Ik beroep me op mijn verschoningsrtecht.

Kennelijk moesten de vragen toch gesteld worden, want ook al gaf Holleeder ergens in het begin van het verhoor al aan dat hij op iedere vraag hetzelfde antwoord zou gaan geven, het OM bleef de vragen toch op Holleeder afvuren. Het tempo zat er daarom goed in. Ik kon wel een aantal vragen noteren, maar vanwege de snelheid waarmee Mr. Cynthia de Jong door haar lijstje ging lang niet allemaal. Het Hof liet het OM maar een tijdje gaan, kreeg ik de indruk. Zo kregen we wel een beetje inzicht, maar wat het Hof later ook probeerde hem antwoorden te ontlokken, Holleeder gaf slechts één keer een afwijkend antwoord: 'Ik beroep me echt op mijn verschoningsrecht'. Ook op ogenschijnlijk simpele vragen als: 'Kent u de bijnaam Haaiensnaaier?' bleef het antwoord hetzelfde. Het Hof probeerde nog: 'Dus als ik vraag of u weleens 'Neus' wordt genoemd, beroept u zich op het verschoningsrecht? Holleeder: 'Ja'.

De voorzitter zei nog: 'Daar zitten we dan, meneer Holleeder' en gaf kort na binnenkomst van Holleeder aan dat het zo'n 7 of 8 maanden geleden was dat Holleeder ook voor het Hof verscheen in het JCS. Daarop antwoordde Holleeder droogjes: 'Ik tel de dagen niet'.... Verder deed hij de belofte en de rest weet u nu. Binnen een uur kon Holleeder dus al weer vertrekken. Het Hof was nog wel eventjes in beraad gegaan over de vraag of sommige vragen niet toch beantwoord dienden te worden, maar besliste dat Holleeder het recht had om te mogen zwijgen op grond van zijn verschoningsrecht dat hem inderdaad toekomt als verdachte.

Enkele vraagjes die Mr. Cynthia de Jong stelde die ik wel kon noteren:
Weet u of u een bijnaam heeft?
Kent u de bijnaam Haaiensnaaier?
Volgens Soerel gebruikten Dick Vrij en Danny Kuiters die bijnaam voor u, klopt dat?
Kent u de namen Endstra en Hillis?
U heeft tijdens Kolbak gezegd: "Hillis en Soerel hebben al vanaf 1993 contact met Endstra". Kunt u meer over de relatie Endstra, Hillis en Soerel zeggen?
Ging u bij Danny Kuiters op bezoek?
Heeft u het met Danny Kuiters over Fred Ros gehad?
Heeft u in zaken gezeten met Soerel?
Weet u of Soerel een contact is van Jesse Remmers?
Zo ja, sinds wanneer?
Weet u of Stanley Hillis en Jesse Remmers elkaar kenden?
Kent u Dick Vrij?
U heeft een kaakslag gehad van Dick Vrij bij Joffers, waar ging die ruzie over?
Heeft hij verteld waarom hij u die kaakslag gaf?
Heeft u Dick Vrij wel eens opdracht gegeven geld op te halen bij mensen?
Was Soerel daar bij betrokken?
Heeft Arjen Kaale jr. wel eens geld aan u betaald?
Was Soerel daar bij betrokken?
Had dat te maken met Cor van Hout?
Was Danny Kuiters een contact van u?
Welke inrichting ging u op bezoek bij Danny Kuiters?
Kent u Koos Reuvers?
Weet u of Koos Reuvers een contact was van Danny Kuiters?
Heeft u ooit gemerkt dat Soerel boos op u was?
Heeft u met Kuiters over de liquidatie van Cor van Hout gesproken?
Kent u... Lydia van der Hulst wou ik zeggen, maar daar staat u mee op de foto. (zie foto boven)
U heeft een gepantserde auto gehad, hoe is die bij Soerel terecht gekomen?
U heeft volgens Endstra in een vastgoedproject gezeten met Soerel. Klopt dat?
Heeft u tegen uw zussen wel eens iets gezegd over de liquidatie van Cor van Hout?
Heeft u iets gezegd over de rol van Fred Ros bij die liquidatie?
Heeft u iets gezegd over Ros en die motor?

Etc. etc. etc.  Dit soort vragen...
Alle antwoorden luidden dus: Ik beroep me op mijn verschoningsrecht

Het leek er kort na anvang van de zitting en voor het verhoor nog even op dat de zitting mogelijk uitgesteld kon worden. Mr. Nico Meijering vroeg namelijk uitstel van dit verhoor tot het embargo dat op de verklaringen van Holleeder ligt, wordt opgeheven. Het OM, dat verantwoordelijk is voor de dossier-opbouw heeft nl. wel inzage en heeft een selectie gemaakt van stukken waar vragen over gesteld kunnen worden. Mr. Meijering vindt dat in het kader van gelijke wapenen dat de verdediging eerst inzage in alle stukken dient te krijgen. Het OM vond dat het verhoor gewoon doorgang moest vinden, omdat volgens Mr. Frits Posthumus relevante stukken inmiddels hun weg naar het Passage-dossier hebben gevonden en de kleine stukjes die nog niet toegevoegd zijn wel relevant kunnen zijn, maar niet ontlastend of belastend zouden zijn. Na een kort beraad besloot het Hof dat het verhoor toch door moest gaan. Er zijn stukken toegevoegd en ook vanwege het Passage-dossier zou er toereikende basis zijn om overgaan tot het verhoor, daar kwam het ongeveer op neer.

Ik vond het sowieso wel opmerkelijk dat zich hier in mijn ogen een vreemde situatie voordoet waarbij het embargo dat op verklaringen van Holleeder ligt speelt. De advocaten van Holleeder verzetten zich namelijk tegen openbaar maken van die verklaringen en de advocaten van Remmers willen juist dat het embago opgeheven wordt. En dat zijn nu juist sinds een paar maandjes dezelfde advocaten, dus je zou zeggen dat de advocaten op twee stoelen zitten. Maar ja, daar heb ik verder ook te weinig verstand van hoe dat nu weer geregeld wordt, of is. In ieder geval zat nu Mr. Robert Malewicz naast Holleeder en Mr. Sander Janssen naast Jessy Remmers. Zal het eens navragen.

Verder ging de zitting over de vraag of het OM wel voldoende moeite doet om Henk Rommy naar Nederland te krijgen, door enkele raadslieden. Men heeft het idee dat het OM wat achterover leunt en het verder wel goed vindt. Men heeft niet de indruk dat het OM nu hard haar best doet middels het AIRS om Rommy naar Nederland te krijgen. Maar volgens het OM ligt dat niet aan het OM, maar aan Rommy zelf. Hij zou zich verzetten tegen een rechtshulpverzoek voor een video-verhoor. Rommy is bang dat hij na medewerking aan zo'n verhoor per video-verbinding misschien wel helemaal niet meer vrij zou komen. En gezien wat hem is overkomen met de VS is dat volgens sommige raadslieden (en mij ook) wel een beetje begrijpelijk. Het OM zegt dat die stelling zeer zwak is. Rommy zou gewoon op vragen kunnen antwoorden, aldus OvJ Mr. Posthumus: 'Vragen als bv: 'Kent u Harry Wolzak?' kan Rommy gewoon op antwoorden. Dat zal de Amerikanen verder een worst wezen'.

Mr. Fébe Schoolderman wilde dat het Hof het OM opdraagt nu eens wat vragen te beantwoorden over telecomgegevens in de zaak van Moppie Rasnabe. Daar was ze erg geïrriteerd over. Mr. Franken, de advocaat van Pinny Song, was het eens met de advocate. Kennelijk is er overleg geweest tussen beide raadslieden. Als ik het goed begreep zou het Hof er nog over beraden, maar wat daar uit gekomen is, heb ik niet meer afgewacht. Dat hoor ik nog wel. Wordt dus vervolgd. Ik weet wel dat Rasnabe en z'n verdediging al heel lang wacht op antwoorden.

Vrijdag as. zou eigenlijk een soort van afrondende zitting worden, maar die gaat niet door. Twee reservedagen vervallen ook. De eerstvolgende zitting is gepland op 20 september.

Persvoorlichting Gerechtshof: De geplande zitting voor a.s. vrijdag (9 september) gaat niet door.
De zittingen van 15 en 16 september 2016: dit zijn reservedagen, vooralsnog zijn ze niet ingevuld.

Bondtehond